drzeworyt barwny, tusz, papier, 26x38 cm, sygnatura artysty, na marginesie oznaczenie rzemieślników: rzeźbił Cyushichi Nakagawa, drukował Fukumato Hamano
Scena z podróżnikami pędzącymi w poszukiwaniu schronienia podczas ulewy. Schronili się przed domem handlarza, czekając na koniec nagłego deszczu. Dwóch podróżujących mnichów z koszykowymi nakryciami głowy zakrywającymi ich twarze, zmierza do słynnej świątyni Joshoji na obrzeżach miasta. Piękny projekt z sylwetowymi cieniami w tle.
Seria Kiso Kaido została zaprojektowana we współpracy Hiroshige z Keisei Eisenem w połowie lat 30. XIX wieku. Cykl ten jest kroniką życia wzdłuż autostrady Kiso, górnej drogi górskiej z Edo do Kioto. Krajobrazy Kiso Kaido zachowują typową dla Hiroshige równowagę między postaciami a naturą, z mistrzowskimi obrazami pogody i pór roku oraz wieloma scenami w świetle księżyca. Te poetyckie i nastrojowe widoki oferują urzekającą wizję pięknych i często dramatycznych krajobrazów Japonii.
Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō(Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
W II poł. XX w. japońscy artyści i wydawcy współpracowali, aby odtworzyć słynne odbitki drzeworytnicze dla zainteresowanych kolekcjonerów poszukujących rzadkich wzorów. Stworzono nowe bloki, a odbitki były pieczołowicie drukowane przez rzemieślników w tej samej metodzie, co XIX-wieczne pierwowzory - jeden blok dla każdego koloru. Wznowienia drzeworytów są okazją do kolekcjonowania i cieszenia się słynnymi projektami uznanych japońskich artystów.
