olej, płótno - nierówno przycięte - naklejone na tekturę, 22,1 - 22,8 x 30,9 cm
sygn. l.d.: JAN STANISŁAWSKI
Na odwrocie ołówkiem numer: 483; ponadto napisy nieczytelne.
Pochodzenie:
Obraz był wystawiony na Aukcji Agra-Art, 22 marca 2015 r. jako pochodzący ze zbiorów rodziny Natansonów, do których został pozyskany w Paryżu od samego artysty. Ówczesny właściciel wszedł w jego posiadanie jako mały chłopiec w latach 30. XX w. Wedle jego relacji, Stanisławski zaprzyjaźniony był z jego babką Louise oraz jej siostrą Felicie, córkami Róży (Rose), a wnuczkami znanego warszawskiego lekarza Ludwika Natansona (1821-1896).
Urzeczone pięknem natury, jego zmysłowością i żywiołowością, malarstwo Jana Stanisławskiego nie mogło pozostać obojętne na motyw kwiatów, zarówno tych „szlachetnych“, zdobiących wykwintne ogrody i parki, jak i polnych wkomponowanych w dziki krajobraz [...]. „Portretował“ te barwne, w pełni rozkwitłe, będące wyznacznikiem tkwiących w przyrodzie sił witalnych, oraz te zwiędłe, symbolizujące przemijające życie. Było to całkiem zgodne z duchem epoki Młodej Polski, która uległa po 1900 roku fascynacji siłami witalnymi natury i poddała się idei afirmacji życia i powszechnego optymizmu.
S. Krzysztofowicz-Kozakowska, Jan Stanisławski i jego uczniowie, Ożarów Mazowiecki 2015, s. 21
Kwiaty pojawiają się w malarstwie Stanisławskiego często od r. 1885. Motyw ten artysta wykorzystywał zarówno do wyrażania emocji kolorystycznych, jak i do konstrukcji obrazu. Najchętniej jednak – pisze Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska – umieszczał kwiaty na pierwszym planie i poddawał regułom specyficznego kadru pozwalającego na podporządkowanie im całego pejzażu [S. Krzysztofowicz-Kozakowska, Jan Stanisławski...].
Jan Stanisławski (Olszana na Ukrainie 1860 - Kraków 1907) – wybitny malarz pejzażysta, grafik, pedagog – był jedną z najbarwniejszych postaci krakowskiego środowiska artystycznego epoki Młodej Polski.
Początkowo w Warszawie i Petersburgu studiował matematykę, później malarstwo u Wojciecha Gersona w Warszawie, Władysława Łuszczkiewicza w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1885-1888 u Carolusa Durana w Paryżu. Wiele podróżował po Europie – wyjeżdżał do Francji, Włoch, Hiszpanii, Szwajcarii, Niemiec, Austrii, Czech, wielokrotnie jeździł na Ukrainę.
W 1895 był w Berlinie, gdzie współpracował z W. Kossakiem i J. Fałatem przy malowaniu panoramy Berezyna. W 1897 został profesorem malarstwa krajobrazowego krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, twórcą tzw. krakowskiej szkoły pejzażu. Wykształcił blisko 60 uczniów, m.in. S. Kamockiego, H. Szczyglińskiego, S. Filipkiewicza, I. Trusza czy S. Gałka. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka (1897), członkiem Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana (1901). Uczestniczył w wielu wystawach.
Początkowo malował realistyczne pejzaże oparte na przygotowawczych studiach z natury (liczne zachowane szkicowniki). Późniejsza fascynacja impresjonizmem spowodowała eksperymenty ze światłem w pejzażu i coraz większą dążność do syntezy form barwnych. Podczas swych podróży tworzył setki, najczęściej miniaturowych pejzaży malowanych bezpośrednio w plenerze.
Zajmował się grafiką, ilustracją, projektował plakaty i dekoracje teatralne.
