Trzy losy loterii TELETOMBOLA. Dwie emisje były w postaci losów papierowych. Emisja trzecia została wykonana jako zdrapka. Była to pierwsza emisja losów zdrapkowych w Polsce, której ostateczny termin zgłaszania wygranych z pola zdrapki upływał 15-go października 1991r.
Po zmianach politycznych w 1989 roku w różnych miastach otwierano kasyna, w których zezwolono na gry karciane, ruletkę i automaty do gier losowych. W tym też czasie powstało kilka salonów gry „Bingo”, prowadzonych przez „Totalizator Sportowy”. Pomimo tak rozległej sieci różnych gier loterie Polskiego Monopolu Loteryjnego nadal cieszyły się powodzeniem. I to pozwoliło na wprowadzenie do emisji gier pieniężno-fantowych i loterii z natychmiastowym wynikiem gry. Furorę robiły losy z natychmiastowym wynikiem gry. Gracz ciągnął zwinięty los z ukrytym w nim numerem z zaimprowizowanego bębna, najczęściej naczynia szklanego – dużego słoja i po jego rozwinięciu sprawdzał z tabelą dostępną w punkcie sprzedaży. O wygranej czy przegranej wiedział natychmiast. Najbardziej popularne loterie „Błyskawica”, „Błękitna” i loteria Polskiego Czerwonego Krzyża były rozprowadzane przez 30-tysięczną sieć kiosków „Ruch” przez cały rok, „Fortuna” w ruchomej sieci przez 500 ajentów ze Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych odwiedzających miasta i wsie, sprzedających bezpośrednio z samochodów, a „Teletombola” przez sieć Ruch S.A., Zakład Handlowo-Usługowy „ZAS” i MARKETEAM. Rocznie sprzedawano około 56 milionów losów loterii „Fortuna”, a losów „Błyskawica” 66 milionów. Trzy emisje „Teletomboli” i „Wielki Konkurs Teletomboli” w wyniku błędów organizacyjnych i dystrybucyjnych nie przyniosły oczekiwanych efektów finansowych. Jak podaje Najwyższa Izba Kontroli w informacji o wynikach kontroli działalności spółki „Telewizja Polska” S. A. w zakresie gospodarowania środkami finansowymi w latach 1994 - 1996 sprzedaż losów „Teletomboli” powierzono firmom „Ruch” S.A. i „Marketem-Production” mimo, że w postępowaniu przetargowym oferty tych firm odrzucono i wybrano Zakład Handlowo-Usługowy „ZAS”. ZHU „ZAS” była firmą doświadczoną w dystrybucji losów, z protokołu wynika, że sprzedała 75% losów poprzednich edycji „Teletomboli”, a firmy „RUCH” i „Marketem” tylko 0,45%. Te decyzje doprowadziły do upadku loterii „Teletombola”. Prezentowano różne sposoby sprzedaży losów „Teletomboli”. Jednym z nich było przyznawanie losów za zrobienie zakupu w kwocie nie mniejszej niż 150 złotych w sklepach i stoiskach w strefie komercyjnej Lotniska Chopina w Warszawie. Zakupem nie mógł być alkohol, tytoń, leki, gry liczbowe „Lotto”. Wydanie wielokrotności sumy 150 złotych uprawniało do otrzymania większej liczby losów. Z artykułu Przedsiębiorczy zatroskany bankrut zamieszczonego w „Gazecie Wyborczej” nr 231 z 1990 roku dowiadujemy się, że potrzeba było 60 miliardów złotych na jedno półrocze emisji siedemnastu godzin tygodniowo II programu Telewizji. Planowano, że zysk ze sprzedaży losów „Teletomboli” w wysokości 15 miliardów złotych zasili stację. Pozostałe pieniądze miały wpłynąć od sponsorów w zamian za reklamy. Na stronie odwrotnej losu „Teletomboli” pierwszej emisji widzimy logotypy firm Oupen of Saba Rogal Fashion, OTAKE, PAN AM, ORBIS okręg Warszawa, ODEON, Baltona, Hitachi, Italio International, Animex Polska Warszawa, Casino of Poland. Przy okazji realizacji głównych wygranych nie obyło się bez pewnych nieporozumień między organizatorami loterii a wygrywającymi. Z artykułu „Gazety Wyborczej” nr 74 z 1991 roku dowiadujemy się, że szef „Teletomboli” Jacek Bednarowicz zamówił i zakupił w grudniu 1990 roku samochody osobowe „Fiat 126p”, przeznaczone na wygrane za kwotę 23,5 miliona złotych za egzemplarz, a gdy doszło do odbioru „malucha” z salonu u producenta w 1991 roku należało do samochodu dopłacić 5 milionów złotych, bo cena auta uległa zmianie. Ostatecznie spór rozstrzygnięto polubownie: 2,5 miliona dopłacił organizator, a drugą połowę szczęśliwy nabywca losu.
Losy opisano w:
Robert Gorzkowski, Konrad J. Waluś, Katalog losów Loterii Klasowej Krajowej Loterii Pieniężnej 1946-1991, Tom II, Wydawca: Konrad J. Waluś, 138 s., Jaworowa – Poznań 2022, ISBN 978-83-964414-0-9
Konrad J. Waluś, 20 czy 30 lat zdrapek w Polsce, Kwartalnik Numizmatyczny Grosz, Nr 166, grudzień 2021, ISSN 1732-5757
