Paryż 1990. Instytut Literacki. Seria: Biblioteka "Kultury", tom 456. 13,5x21,5 cm, str. 276, (4), okładka miękka. Stan bardzo dobry.
Wydanie pierwsze. Przełożyli Krystyna Tarnowska i Andrzej Konarek.
"Jest to książka o ostatecznym kryzysie komunizmu. Zawiera ona opis i analizę postępującego rozkładu i nasilającej się agonii zarówno samego systemu, jak i jego ideologii. (...) Argumentacja książki przedstawiona jest w sześciu częściach. Pierwsza wysuwa tezę, że kluczem do dziejowej tragedii komunizmu jest polityczne i społeczno-gospodarcze fiasko systemu sowieckiego. Druga analizuje głębiej ostatnie sowieckie próby zreformowania i ożywienia tego systemu, konkludując, że sukces jest tu mniej prawdopodobny niż dalszy wewnętrzny rozkład czy zamęt. Trzecia omawia konsekwencje narzucenia komunizmu Europie Wschodniej i stwierdza, że ów region, w ślad za ruchem wyzwalania się społeczeństwa polskiego, zaczął uwalniać się od narzuconych mu przez Sowiety systemów komunistycznych. Czwarta zajmuje się doświadczeniem Chin, z ich rodzimą odmianą komunizmu, i dochodzi do wniosku, że szanse powodzenia reform w tym kraju rosną w miarę jak jego przywódcy wyrzekają się uznanych doktryn. Piąa część skupia uwagę na ideologicznym i politycznym zmierzchu międzynarodowej abstrakcyjności komunizmu. Część szósta i ostatnia zawiera szersze omówienie agonii komunizmu i prawdopodobnych zjawisk epoki postkomunistycznej." [ze wstępu]