Tytuł: Carmilla
Autor: Leonor Fini
Rok: 1983
Technika: Litografia na papierze welinowym
Podpis: odręczny ołówkiem
Wymiary: 36,5 x 45,4 cm (wymiar arkusza)
Stan zachowania: bardzo dobry
Litografia pochodzi z teki: Joseph Scheridan le Fanu, Carmanilla, New York, Alsparck, 1983;
Wydano 297 numerowanych egzemplarzy. Ten ma numer 135
Leonor Fini stworzyła serię prac w 1983 roku, opowiadając historię
Carmilla, gotycką powieść irlandzkiego pisarza Sheridana Le Fanu z 1872
roku. Carmilla była wampirem lesbijką. Historia stała się później
inspiracją dla Draculi Brama Stokera.
Leonor Fini (1907-1996) – argentyńska malarka surrealistyczna
pochodzenia włoskiego. Urodziła się w Buenos Aires w Argentynie,
wychowywała się w Trieście we Włoszech. W wieku 17 lat przeniosła się do
Mediolanu, a następnie do Paryża. Tam poznała: Paula Éluarda, Maxa
Ernsta, Georges’a Bataille’a, Henri Cartier-Bressona, Pabla Picasso,
André Pieyre de Mandiargues oraz Salvadora Dalí i jego żonę Galę.
Podróżowała po Europie samochodem Cartier-Bressona, który w czasie
jednej z takich podróży wykonał słynne zdjęcie Fini nago w basenie.
Zdjęcie to sprzedano w 2007 za 305 000 dolarów (co jest ceną rekordową
za jego pracę). Malowała portrety Jeana Geneta, Anny Magnani, Jacques’a
Audiberti, Alidy Valli, Jeana Schlumbergera (projektant biżuterii) i
Suzanne Flon, jak również wielu innych znanych celebrytów Paryża.
Mimo bliskich związków z kręgiem surrealistów, sama nie uważała się za
jedną z nich. Jednak jej prace wystawiano często razem z dziełami
surrealistów. Jej obrazy są bardzo osobiste i symboliczne, czasem nieco
teatralne. Widać w nich fascynację kobiecym ciałem i seksualnością.
Podczas pracy dla Elsy Schiaparelli zaprojektowała flakon perfum
Shocking, który stał się standardowym produktem firmy Schiaparelli.
Projektowała też kostiumy i dekoracje dla teatru, baletu i opery.
Zaprojektowała kostiumy do filmów Renato Castellani – Romeo i Julia
(1954) i Johna Hustona Walk with Love and Death (1968). Była raz
zamężna, na krótko, z Fedrico Venezianim. Od 1941 roku była związana z
włoskim arystokratą, byłym konsulem w Monako Stanislao Leprim, który pod
jej wpływem zajął się malarstwem surrealistycznym. Od 1952 roku Fini
związała się z polskim pisarzem i publicystą Konstantym Jeleńskim. Od
tego roku aż do śmierci Lepriego (1980) i Jeleńskiego (1987), mieszkali
razem we troje w domu w Paryżu, prowadząc intensywne życie towarzyskie i
obracając się wśród bohemy artystycznej. Wszyscy troje byli biseksualni
i prowadzili także dość swobodne życie seksualne, wchodząc w zewnętrzne
związki.
