drzeworyt barwny, tusz, papier, 24,5x16 cm (wymiar papieru)
Oniō i Dōzaburo, wasale braci Soga.
Japońskie serie drzeworytów często czerpią inspirację z popularnych legend lub wydarzeń historycznych z historii Japonii. Jednym z takich motywów jest historia braci Soga - Juro i Goro. W latach 1843-1847 Ando Hiroshige stworzył serię zatytułowaną „Soga Monogatari Zue”, ilustrowaną opowieść o braciach szukających zemsty za śmierć ojca. Wśród napięć po wojnie, członek klanu Ito, Kawazu Saburo Sukeyasu, który był sprzymierzony z klanem Taira, zginął tragicznie z ręki swojego kuzyna, Kudo Suketsune w górach Hakone. Zgładzony Kawazu Sukeyasu pozostawił dwóch małych chłopców, Goro i Juro, w wieku trzech i pięciu lat. Wdowa po Kawazu Sukeyasu wyszła później ponownie za mąż za mężczyznę o imieniu Soga. Gdy obaj chłopcy dojrzeli, ich jedyny cel stał się jasny - pomścić biologicznego ojca. Okazja do zemsty nadarzyła się, gdy Kudo Suketsune wziął udział w polowaniu zorganizowanym przez szoguna Yoritomo u podnóża góry Fuji. W poszukiwaniu zemsty Juro i Goro zabili Kudo Suketsune, co jednak doprowadziło do śmierci Juro podczas konfrontacji, podczas gdy Goro, młodszy brat, został schwytany, a następnie stracony. Historia obraca się wokół tematów honoru i wendety. Ostatecznie główni bohaterowie kończą tragicznie, ale opowieść kładzie nacisk na przywrócenie „honoru”. Ta trzymająca w napięciu opowieść została zaadaptowana na sztukę kabuki. Z czasem pojawiły się różne wersje, zawierające wiele wątków pobocznych - podejście do opowiadania historii przypominające inną znaną sztukę kabuki, Chushingura, znaną również jako „Zemsta 47 roninów”. Stworzona między 1843 a 1847 rokiem seria drzeworytów składa się z 30 prac i zostały one zainspirowane przedstawieniami kabuki rozpowszechnionymi w czasach Hiroshige. W okresie Edo (do 1868 r.) graficy zaspokajali przede wszystkim zapotrzebowanie rynku teatrów kabuki. Dokładność historyczna zeszła na dalszy plan ze względu na przepisy cenzury zabraniające przedstawiania wydarzeń historycznych. W związku z tym japońskie drzeworyty przedstawiające sceny historyczne pojawiły się głównie w okresie Meiji (po 1868 r.). Ando Hiroshige, znany z druków pejzażowych, pokazał swoją wiedzę w tej serii, wprowadzając elementy krajobrazu do wielu projektów, pomimo głównego nacisku na przedstawianie postaci. To wyjątkowe połączenie postaci i krajobrazów dodaje serii uroku, czyniąc ją szczególnie atrakcyjną dla kolekcjonerów i entuzjastów sztuki japońskiej.
Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō (Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
