[Indeks ksiąg zakazanych] Index librorum prohibitorum Leonis XIII summi pontificis auctoritate recognitus SSMI D. N. PII PP. XI iussu editus

Index librorum prohibitorum Leonis XIII summi pontificis auctoritate recognitus SSMI D. N. PII PP. XI iussu editus, Typis Polyglottis vaticanis, Romae 1925, s. LXXX, 564, wymiary 12 x 18 cm. Podpis własnościowy. Oprawa płócienna, wtórna. Otarcia oprawy.

Indeks ksiąg zakazanych (łac. Index librorum prohibitorum) – opracowywany i ogłaszany przez Kościół katolicki spis dzieł, których nie wolno było czytać, posiadać i rozpowszechniać bez zezwolenia władz kościelnych. W indeksie umieszczane były publikacje uznane za niezgodne z doktryną katolicką, wśród nich znalazły się też dzieła m.in. Galileusza, Immanuela Kanta, Kartezjusza, Keplera, Mikołaja Kopernika, Monteskiusza, Andrzeja Frycza Modrzewskiego, Woltera, Adama Mickiewicza, Aleksandra Dumasa, Emila Zoli, Andrzeja Towiańskiego, Owidiusza oraz 29 łacińskich wydań Pisma Świętego czy przekłady Biblii w językach narodowych. Ostatnie wydanie Indeksu zostało opublikowane w 1948 roku i zawierało 4126 dzieł. W notyfikacji z dnia 14 czerwca 1966 Kongregacja Nauki Wiary stwierdziła, że Indeks pozbawiony jest znaczenia dyscyplinarno-karnego, natomiast zachowuje swoją wartość moralną jako ostrzeżenie przed treściami szkodliwymi dla wiary i dobrych obyczajów. Odtąd przestrzeganie Indeksu jest kwestią sumienia wiernych.