Alfred Lenica (1899 Pabianice - 1977 Warszawa), "Ślady religii", 1956

Pochodzenie
kolekcja spadkobierców artysty
kolekcja prywatna, Polska

Wystawiany
Alfred Lenica. Malarstwo, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych Zachęta, Warszawa, 1958
Alfred Lenica. Malarstwo, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych Zachęta, Warszawa, marzec 1974
Alfred Lenica. Malarstwo, Galeria T, Lublin, marzec 1975
Alfred Lenica, wystawa retrospektywna, Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2002
Alfred Lenica, wystawa retrospektywna, Pałac Sztuki, Kraków 2002
Alfred Lenica, wystawa retrospektywna, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2004
Alfred Lenica, wystawa retrospektywna, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 3.09-19.10.2014
Alfred Lenica, Plamy na niebie i ziemi, Galeria Piekary, Poznań, maj-sierpień 2022

Literatura
Alfred Lenica. Malarstwo, katalog wystawy, Centralne Biuro Wystaw Artystycznych Zachęta, Warszawa 1972, poz. 96
Alfred Lenica, katalog wystawy, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, Sopot 2004, s. 30
Alfred Lenica, katalog wystawy, [red.] Beata Gawrońska-Oramus, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Wrocław 2014, s. 122 (il.)
Alfred Lenica, Plamy na niebie i ziemi, katalog wystawy, Galeria Piekary, Poznań 2022 (il.)

Biogram
Polski malarz, ojciec Jana Lenicy i Danuty Konwickiej. Teść Tadeusza Konwickiego. Studia rozpoczął w 1922 roku na wydziale prawno-ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Równolegle studiował muzykę w Konserwatorium Muzycznym. Swoje malarskie zainteresowania pogłębiał studiując w Prywatnym Instytucie Sztuk Pięknych prowadzonym przez Adama Hannytkiewicza. W latach 30. Alfred Lenica malował obrazy figuratywne, przede wszystkim martwe natury i pejzaże, wzorując się na kubizmie. Na początku wojny rodzina Leniców wysiedlona z Poznania udała się do Krakowa. Czas wojny był przełomowy w karierze malarza. Krakowskie środowisko artystyczne skupione wokół Tadeusza Kantora, a zwłaszcza przyjaźń z Jerzym Kujawskim zaowocowała pogłębieniem zainteresowań malarza awangardą. W 1945 roku Alfred Lenica powrócił do Poznania, gdzie zaangażował się w działalność artystyczną. W 1947 został współzałożycielem awangardowej grupy 4F+R. Po latach prób i poszukiwań, Lenica coraz silniej dążył ku abstrakcji i taszyzmowi. W 1948 roku wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie zorganizowanej przez Tadeusza Kantora. Obok poszukiwań i fascynacji abstrakcją, Alfred Lenica aktywnie współuczestniczył w nurcie socrealistycznym, tworząc wiele realistycznych obrazów w początku lat 50. W pierwszej połowie lat 50., w okresie socrealizmu, Lenica przerwał swoje twórcze eksperymenty, zwracając się w stronę wprowadzonej politycznym nakazem doktryny artystycznej. Z racji swoich przekonań politycznych był to dla niego powrót do malowanych już w latach 30. obrazów zaangażowanych społecznie i politycznie. Namalował wówczas takie obrazy, jak "Młody Bierut wśród robotników" (1949), "Pstrowski i towarzysze", "Przyjęcie do Partii", "Czerwony plakat" (1950). Na własny użytek próbował też łączyć eksperymenty formalne z ideowo zaangażowaną tematyką, jak w pracy "Tracimy dniówki" z 1953 roku, w której zastosował kolaż i monotypię. Od 1955 roku wyklarował się ostatecznie styl malarski Alfreda Lenicy, który będzie mu towarzyszył aż do śmierci. Styl ten był połączeniem taszyzmu, surrealizmu, informelu i drippingu. Powstawały obrazy olejne o dużych formatach malowane w technice wypracowanej wcześniej przez artystę (uzyskiwanie prześwitów koloru spod kolejnych warstw farby), którą następnie udoskonalał i rozwijał. Lenica chętnie posługiwał się lakierami oraz farbami przemysłowymi. Prezentował styl malarstwa abstrakcyjnego o odcieniu surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Lenica wiele podróżował; na zaproszenie ONZ przebywał na przełomie 1959/60 roku w Genewie, gdzie w siedzibie tej organizacji wykonał malowidło ścienne "Trzy żywioły" (Woda, Ogień i Miłość). Utrzymywał stały kontakt z rodzimą awangardą artystyczną, wystawiał z Grupą Krakowską, brał udział w większości plenerów w Osiekach koło Koszalina, uczestniczył w sympozjum "Sztuka w zmieniającym się świecie" w 1966 roku w Puławach.