Włodzimierz Tetmajer (1862 Harklowa - 1923 Kraków), Motyw z Bronowic, 1903

olej, płótno, 54,5 × 70,5 cm
sygn. p. d.: WTetmajer
na odwrocie, na dolnej listwie krosna, nalepka wystawowa z odręcznie napisanym nazwiskiem, adresem i tytułem pracy
Do pracy dołączona opinia Adama Konopackiego

Ulubionymi modelami Tetmajera, utrwalonymi na licznych obrazach, byli członkowie
jego najbliższej rodziny, w tym sześcioro dzieci. Oferowana na aukcji praca przedstawia
dwoje młodszych z nich, Marię Magdalenę (1899-1973) oraz Jana Kazimierza (1901-
1920). Rodzeństwo ukazane zostało na tle skąpanej w wiosennym słońcu wiejskiej
zagrody.
Obraz należy do serii prac, których tematem jest podkrakowska wieś Bronowice,
jej codzienne życie, mieszkańcy oraz pejzaż. Artysta z dużą uwagą obserwował i
utrwalał na płótnie złożoność i bogactwo wiejskiej rzeczywistości. Ilustrował nie tylko
piękno obrzędów, beztroską zabawę, barwne stroje, ale również trud pracy na wsi,
surowe warunki życia. Malując obraz zatytułowany „Motyw z Bronowic” Tetmajer użył
charakterystycznych dla swojego stylu środków ekspresji, jak impastowe nakładanie
farb, deformacja, wąski kadr, operowanie szerokimi plamami barw. Praca odzwierciedla
również znaczenie, jakie artysta przykładał do efektów światła, budującego w znacznej
mierze atmosferę przedstawienia, upodobanie do silnych jego kontrastów.
„Żywe, nasycone, zróżnicowane farby współtworzą mocne wrażenie wielobarwności
słonecznego, wiosennego dnia. Kolorystyka zdominowana szeroką gamą odcieni
brązu, oliwkowej zieleni, z których jasno odznaczają się intensywne w walorze dziecięce
ubranka, twarze. Artysta osiągnął nasyconymi barwami, mocnymi kontrastami
światłocienia silnie wyczuwalny efekt słonecznego dnia – dnia budzenia się natury/
życia, której obraz, a także wizerunek małych dzieci, motyli, stają się symbolicznym
przesłaniem.”
„Usytuowanie pary dzieci z prawej strony obrazu nadaje im specjalnego „ciężaru
kompozycyjnego” – bez wątpienia skupia uwagę – stanowią główną treść dzieła. Inne
partie obrazu, z ukośnymi liniami płotu, wozu, chałup, gałęzi biegnące „zygzakiem”
kierują wzrok w dal wiejskiego domostwa i dopełniają opowieść malowidła.”
– fragmenty opinii Adama Konopackiego