dł. szabli w pochwie 1010 mm, dł. szabli 990 mm, dł. głowni 865 mm, szer. głowni u nasady 28 mm, gr. grzbietu u nasady 6 mm, masa szabli 550 g, masa szabli w pochwie 825 g
R ę k o j e ś ć otwarta. Jelec prosty, krzyżowy, z wąsami, podobnymi kształtem do opraw szabel tureckich, żelazny. Ramiona jelca zakończone lekko wypukłymi guzami. Na stronie zewnętrznej trawiona dekoracja ze św. Jerzym. Trzon rękojeści u dołu szeroki i zwężający się do pochyłej głowicy w kształcie naparstka, w przekroju owalny, objęty dwiema opaskami. Między okuciami widoczna skóra trzonu zdobionego wypukłymi guzami. Wszystkie okucia, włącznie z naparstkiem, ozdobione motywami krzyża i kropkowaniem. G ł o w n i a stalowa, o niewielkiej krzywiźnie, profilowana w dwie jednakowej szerokości bruzdy. Na stronie zewnętrznej zastawy datownik 1892, powyżej motyw jeźdźca z szablą, nad nim krzyż rycerski (w heraldyce nazywany również kawalerskim), górą zamknięty w kartuszu, również z krzyżem. W obu bruzdach na tym płazie napisy (w języku używanym wówczas na Kaukazie (?)). Bruzdy długością sięgają krótkiego pióra obosiecznego, zakończonego sztychem w linii grzbietu. Na stronie wewnętrznej, tuż pod nasadą, w obu bruzdach 4 sierpy z zębami. Sygnatury naśladują znakomite głownie styryjskie i genueńskie z XVI i XVII wieku, co nie było czymś niezwykłym w szablach z Kaukazu. P o c h w a – drewniane trzaski oklejone czarną skórą, z klejeniem widocznym na stronie wewnętrznej. Szyjka mosiężna z gniazdami na wąsy jelca. Na stronie zewnętrznej dekorowana motywem krzyża. Poniżej ryfka z blachy żelaznej z wypukłościami, na które nałożono krzyż kawalerski. Trzewik wysoki, dekorowany motywem krzyżyków.
