Ireneusz Pierzgalski (1929 Łódź - 2019 Łódź), Niebieski, 1959

olej, płótno, 88,5 x 116,5 cm, sygnowany p.d.: 'Pierzgalski 59' oraz opisany i sygnowany na odwrocie: 'IRENEUSZ PIERZGALSKI | 1959 - "NIEBIESKI"| olej| 88,5 x 116,5 cm | Ireneusz Pierzgalski'



W 1955 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi. W latach 1955–1976 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej
w Łodzi, a od 1976 do 2003 roku roku pracował na macierzystej uczelni gdzie prowadził Pracownię Fotografii na Wydziale Grafiki. W 1990 roku otrzymał tytuł profesora.
Związany z łódzkim środowiskiem artystycznym W latach pięćdziesiątych współpracował z grupą artystów „Piąte Koło”, później z Grupą „Nowa Linia”, działającą od 1959 r. przy ZLP w Łodzi. W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych wielokrotnie pokazywał swoje prace w słynnej galerii „Krzywe Koło” w Warszawie. W tym czasie powstały cykle rysunków i obrazów inspirowanych dalekowschodnią kaligrafią. Wystawiał wspólnie z Andrzejem Łobodzińskim i Krystynem Zielińskim w łódzkim salonie Towarzystwa Fotograficznego, a także z nimi i Stanisławem Fijałkowskim w Galerii Krzysztofory w Krakowie w 1961 roku. W 1965 roku wraz z Andrzejem Łobodzińskim zbudowali przedmiot z ruchomymi elementami wytwarzającymi dźwięki, nazwany „Klantata”. Jest autorem określenia „Hotel Sztuki”, którym dzięki niemu w latach 70. zaczęto nazywać ideę niezależnej aktywności wystawienniczej sformułowaną wcześniej przez Andrzeja Paruzela. W latach siedemdziesiątych tworzył cykle fotograficzne i multimedialne projekcje/„Czytający + fotele”, „Czapeczki”. Zajmuje się rysunkiem, malarstwem, grafiką i fotografią, przede wszystkim analogową, często będącą podstawą do litografii. Wielokrotnie eksperymentował z mediami, tworząc m.in. instalacje. Prace w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi
a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.