Mikołaj I (1825–1855), Rubel pomnikowy, 1839, mennica Petersburg; wybity z okazji odsłonięcia kolumny-pomnika bitwy pod Borodino 1812; Bitkin 895 (R), GM 18.8, Uzdenikow 4192; srebro, 20.73 g; egzemplarz z aukcji WCN 20, poz. 1074, delikatnie czyszczony. Bitwa pod Borodino, stoczona w dniach 5–7 września 1812 roku, otworzyła, dowodzonej przez Napoleona Bonaparte, wielkiej armii francuskiej drogę do Moskwy. Nowy dowódca naczelny armii rosyjskiej, generał Michaił Kutuzow, który zastąpił oskarżanego o zdradę Michaiła Barclaya de Tolly, postanowił wydać walną bitwę na przedpolu stolicy. Nakazał usypanie potężnych umocnień: Wielkiej Reduty, Reduty Bagriatona i reduty „trzy strzałczany”. Siły obu stron były wyrównane, Rosjanie mieli około 130.000 żołnierzy i 640 dział, Francuzi natomiast 126.000 żołnierzy i 587 armat. Walka była krwawa, a szala zwycięstwa przechylała sie to w jedną, to w drugą stronę. Wreszcie inicjatywę zaczęła zdobywać armia francuska. W krytycznym momencie, gdy silny atak prawdopodobnie rozniósłby w pył armię carską, Napoleon popełnił jeden ze swoich największych błędów - nie pozwolił, mimo błagań marszałków, na atak Gwardii Cesarskiej, złożonej z najlepszych i najbardziej doświadczonych żołnierzy. To umożliwiło Kutuzowowi i jego armii odwrót. Kiedy trzy lata później ważyły się losy Napoleona w bitwie pod Waterloo i gdy rozpaczliwie rzucił on do decydującego (nieskutecznego) ataku elitę gwardyjską, marszałek Ney przypomniał mu błąd borodiński: „Gdybyś użył gwardii pod Borodino, Sire, nie musiałbyś używać jej dzisiaj”.
