Krystian IV (1588–1648), Talar (speciedaler), 1637, mennica Christiania (Oslo); Aw: Popiersie króla w prawo, CHRISTIANUS IIII D G DANI NOR REX; Rw: Lew norweski z halabardą, w lewo, BENEDICTIO DOMINI DIVITES FACIT; Dav. 3534, Hede 5, Hobson 6, Schou 4; srebro, 28.91 g; rzadki i bardzo ładny. Norwegia w unii personalnej z Danią (Królestwo Danii i Norwegii, od 1523 i wystąpieniu Szwecji z Unii Kalmarskiej) była podporządkowana silniejszemu partnerowi. Ograniczoną państwowość przyznawano, uważanej za głęboką prowincję, Norwegii w sprawach pieniężnych, co przejawiało się wybijaniem monet z odmiennym wizerunkiem władcy i napisem oraz poprzez dodawanie do tytulatury na monetach duńskich także tytułu króla norweskiego. Monety norweskie wykonywane były przeważnie z gorszej próby kruszcu. Według ordynacji z roku 1514, szyling powinien zawierać 0.98 g. czystego srebra, w Norwegii zawierał zaś od 0,5 do 0.75 g, mimo takiego samego ciężaru monety wybijanej w Danii i Norwegii. Fakt ten spowodował, że w obu krajach istniały różne systemy rachunkowo-pieniężne. Na 1 guldena liczono 24 szylingi duńskie i aż 30 szylingów norweskich. Monety norweskie, szczególnie wytworzone w XVI wieku są rzadkie i szczególnie w ładnych stanach zachowania, poszukiwane przez kolekcjonerów.
