Stanisław Fijałkowski (1922-2020), 24 VI 2012

Grafika przedstawiająca scenę abstrakcyjną typową dla twórczości autora.
Praca opisana i sygnowana ołówkiem w dole kompozycji. Nakład e.a. (autorski).
Wymiary: 20 x 24 cm, z ramą: 24 x 28 cm
Praca oprawiona w czarną ramkę, za szkłem.
Technika: grafika komputerowa / papier.

Stanisław Fijałkowski (Zdołbunow na Wołyniu 1922 – Łódź 2020) w latach 1944-1945 przebywał na robotach przymusowych w Królewcu. W latach 1946- 1951 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego, Stefana Wegnera i Ludwika Tyrowicza, u którego uzyskał dyplom.
W latach 1947-1993 był pedagogiem w macierzystej uczelni, od 1983 profesorem. Pełnił funkcje prorektora i dziekana Wydziału Grafiki. Wykładał też za granicą: w Mons (1978, 1982), Giessen (1989-1990), Marburgu (1990). Jest wiceprezydentem Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON w Szwajcarii i przewodniczącym Polskiej Sekcji tej organizacji. Należy do zagranicznych Akademii nauk i sztuk w Salzburgu i Brukseli. Jest laureatem Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Norwida 1971, Nagrody im. Jana Cybisa 1990 i wielu innych wyróżnień. Jako pierwszy w Polsce przetłumaczył teksty Wasyla Kandinskiego („Punkt i linia a płaszczyzna” i „O duchowości w sztuce”), oba wydane drukiem, oraz Kazimierza Malewicza „Świat bezprzedmiotowy”. Malarstwo Fijałkowskiego bazuje na skromnym zasobie abstrakcyjnych znaków i ograniczonej gamie barwnej. Kompozycje, w większości sugerujące ujęcia pejzażowe czy szerzej – przestrzenne, budowane są jakby pojedynczymi dotknięciami pędzla. Każdy szczegół nabiera ważności, śledzi się każdy niuans barwy czy faktury. Charakterystyczne kształty i motywy powtarzają się w różnych konfiguracjach w pracach artysty niczym wyrazy, z których układa za każdym razem inną opowieść. Obrazy noszą zazwyczaj poetyckie tytuły, często wpadające w tony groteskowe czy surealistyczne. Cechy te składają się na niezwykłe, intrygujące, autonomiczne zjawisko artystyczne. Malarstwu Fijałkowskiego od początku lat 60. towarzyszy czarno-biała grafika, głównie linoryt i drzeworyt, sporadycznie litografia.