Tadeusz Kantor, PTASZNIK, 1946

sygn. dłg. p.d.: Kantor | 46

Obraz opisany i reprodukowany:

– Chris Sztyber, Mój drugi świat. My second World. Kolekcja Malarstwa Polskiego. Polish Painting Collection, s. 82 il. barwna.

Tadeusz Kantor (Wielopole Skrzyńskie 1915 - Kraków 1990) studiował scenografię w ASP w Krakowie w latach 1934-1939. W 1942 założył Teatr Podziemny, który działał do 1944, dając dwa spektakle: "Balladynę" i "Powrót Odysa". W trakcie prac nad spektaklami zawiązało się grono artystów, którzy w 1945 utworzyli pod wodzą Kantora „Grupę Młodych Plastyków“. Ta z kolei stała się zalążkiem zarówno eksperymentalnego teatru Cricot 2 (utworzonego w 1955), jak i drugiej „Grupy Krakowskiej“ (utworzonej w 1957). W 1947 Kantor przebywał na rocznym stypendium w Paryżu, po powrocie był jednym z organizatorów I Wystawy Sztuki Nowoczesnej, Kraków 1948/49. W latach 1950-1954 nie uczestniczył w wystawach. Od 1955 jego twórczość biegła dwutorowo. Z jednej strony działał jako malarz, twórca „ambalaży“, od 1965 happeningów, z drugiej - poświęcał się pracy nad kolejnymi spektaklami Cricot 2, z których każdy był wydarzeniem artystycznym, zwłaszcza od lat 70.: "Umarła klasa" (premiera 1975), "Wielopole, Wielopole" (1980), "Niech sczezną artyści" (1985), "Nigdy tu już nie powrócę" (1988); zmarł po ostatniej próbie spektaklu "Dzisiaj są moje urodziny" (premiera 1991). Współpracował stale z galeriami: Krzysztofory w Krakowie (gdzie również miał siedzibę teatr Cricot 2) i Foksal w Warszawie. Od 1979 wraz z teatrem Cricot 2 przebywał głównie we Florencji. Był teoretykiem sztuki i teatru, autorem wielu manifestów. Uczestniczył w wystawach miedzynarodowych najwyższej rangi, jak Documenta w Kassel (1959, 1965), Biennale w Wenecji (1960), Biennale w Sao Paulo (1967). Otrzymał m.in. Prix Rembrandt Fundacji Goethego, Bazylea 1978, Medal „Arts et Lettres“ Ministra Kultury Francji 1982, nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego, Nowy Jork 1982 i wiele nagród teatralnych.