Eugeniusz Zak (1884 Mogilno – 1926 Paryż), Kobieta z dzieckiem na brzegu jeziora, (ok. 1913 r.?)

olej, karton, tektura, 34,5 × 44 cm
sygn. l. d.: Eug. Zak

Wystawiany:
– Eugeniusz Zak (1884–1926). Wystawa monograficzna, 18.12.2003–29.02.2004 r., Muzeum Narodowe w Warszawie
Reprodukowany:
– B. Brus-Malinowska, Eugeniusz Zak 1884–1926, Warszawa 2004, poz. 70, s. 102


„Obraz będący idylliczną kompozycją na tle pejzażu, przedstawia sporadycznie poruszany przez artystę temat macierzyństwa, wśród których realizacji wymienić należy także takie prace, jak „Kąpiąca się” i „Przy wodospadzie” – obie z 1913 r.” (por. B. Brus-Malinowska, Eugeniusz Zak 1884–1926, Warszawa 2004, poz. 41 i 44, s. 93–94)
„Trudno oddać za pomocą słów marzycielskie piękno, delikatny poetycki czar tych obrazów. Jesteśmy świadkami jakichś sielanek arkadyjskich, jakichś dolce far niente i sjest w krainie, której nie ma na mapie, wśród kwiatów i drzew, nie znanych w podręcznikach botaniki. Pośród wzgórz o liniach pieściwych i melodyjnych, nad zwierciadlaną wodą, półkolami wcinającymi się w ląd, spoczywają w niedbałych, leniwych postawach (…)”. M. Wallis, Eugeniusz Zak, „Przegląd Współczesny” 1927, z. X-XI

„Pociągała mnie zawsze organiczność i miękkość linii i formy przy równoczesnej zdecydowanej architektonice układu (…) dać bryłę, określić ją formalnie i zamknąć, a równocześnie umieścić ją w atmosferze, rozlać na niej jak najbogatszą, nieuchwytną gamę tonów, otoczyć ją rytmiczną melodią światła i cienia, która jest równocześnie wartością barwną. Konstrukcja barwy – i to nie przez kontrasty, a bogactwo tonów – nierealny świat kolorystycznej wizji”.
S. Zahorska, Ostatni interview [z Zakiem], „Sztuki Piękne” 1925/1926, nr 12, s. 502–503