Fotografia kartonikowa CDV - Władysław Bandurski - Kapelan Legionów Polski - Juliusz Mien Kraków [autograf, Legiony, kapelan, Virtuti Militari]

Fotografia kartonikowa CDV

Zakład Juliusza Miena

Kraków ul. Kolejowa 11

Koniec XIX w.

Fotografia portretowa biskupa Władysława Bandurskiego.

Władysław Bandurski - ur. 25 maja 1863 w Sokalu, zm. 6 marca 1932 w Wilnie. Polski duchowny, doktor, biskup pomocniczy archidiecezji lwowskiej i archidiecezji wileńskiej, honorowy kapelan Legionów Polskich, naczelny kapelan Wojska Litwy Środkowej, przewodniczący Zarządu Wileńskiego Związku Harcerstwa Polskiego oraz kawaler Orderu Virtuti Militari.

Pochodził z mieszczańskiej rodziny o patriotycznym i religijnym usposobieniu. Syn Wincentego i Zofii. Dom Bandurskich leżał przy ulicy Kościuszki i Szlacheckiej. Spotykali się w nim działacze niepodległościowi. Podczas powstania styczniowego w domu tym odbywały się spotkania decydujące o losach walczących. W powstaniu brał udział jego brat, natomiast matka była kurierką Rządu Narodowego, dodatkowo wraz z innymi kobietami karmiły powstańców. Po upadku powstania udzielała schronienia uciekinierom i otaczała ich opieką. 

Władysław od małego wykazywał religijność, codziennie uczęszczał na mszę świętą. Modlił się przed obrazem Marki Boskiej Sokalskiej a w domu odprawiał nabożeństwa majowe przed stworzonym przez siebie ołtarzykiem. Udzielał się jako ministrant u proboszcza ks. Antoniego Szeligowskiego. W Sokalu ukończył szkołę ludową, następnie kontynuował edukację we Lwowie w Gimnazjum im. Franciszka Józefa. Tam w 1883 roku zdał egzamin dojrzałości. 

W 1883 wstąpił do Seminarium Duchownego we Lwowie oraz podjął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. 1887 we Lwowie otrzymał sakrament święceń z rąk abp. Seweryna Morawskiego. Na Kolegium Polskim w Rzymie na Uniwersytecie Gregoriańskim uzyskał stopień doktora filozofii i także teologii. W 1890 został powołany do parafii W Kamionce Strumiłowej gdzie został wikarym. W 1892 został przeniesiony do Stanisławowa, gdzie był również wikariuszem. W międzyczasie nauczał w kilku miejscowych szkołach. W 1894 zostaje wikariuszem przy kościele katedralnym we Lwowie. Angażował się w ruch patriotyczny, był organizatorem obchodów i nabożeństw oraz wspomnień o polskich bohaterach. na przełomie 1894/95 został powołany na kapelana i sekretarza ks. kardynała Jana Puzynę. W 1901 został kanonikiem gremialnym kolacji biskupiej w Krakowie. 19 sierpnia 1901 roku poświęcił krzyż na Giewoncie w Zakopanem. W 1902 roku mianowany przez papieża Leona XIII na papieskiego prałata, a po jego śmierci prałatem domowym Piusa X. Zasłynął jako natchniony kaznodzieja z uwagi na swoje patriotyczne kazania. Nazywano go Złotousty Kapłan oraz Drugi Skarga. Autor odezwy do mieszkańców Galicji nawołującej do niesienia pomocy Polakom z Królestwa Kongresowego.

W 1906 mianowany na biskupa cydoneńskiego. W 1906 został konsekrowany przez abp. Józefa Bilczewskiego na biskupa-sufragana archidiecezji lwowskiej. U boku arcybiskupa zarządzał archidiecezją lwowską. Współpracował z Uniwersytetem Lwowskim, uczestniczył w licznych uroczystościach uczelni. Szerzył Kult Królowej Jadwigi. Podczas obchodów 500 rocznicy Bitwy pod Grunwaldem oraz przy odsłonięciu pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie wygłosił płomienne kazania. Organizował akcje protestacyjne przeciw odłączeniu ziemi chełmskiej od Królestwa Kongresowego. Założył Komitet Ochrony Kresów Wschodnich. Pod pseudonimem "Mieczysław Ziemski" działał w tajnych organizacjach Hufiec Święty oraz Konfederacji Polskiej gdzie został jej kapelanem. Patronował tajnej organizacji Drużyny Strzeleckiej "Zarzewiu", "Sokołowi" i "Drużynom Bartoszowym". W jego mieszkaniu przy Placu Kapitulnym we Lwowie zbierali się działacze niepodległościowi. Tam w 1913 roku omawiany był projekt zamachu na sobór na Placu Saskim w Warszawie, aby niedopuści do przyjazdu cara i ugodowej demonstracji. Wszedł w najbliższy kontakt z Józefem Piłsudskim. Związany ze związkiem Walki Czynnej i Związkiem Strzeleckim. Członek nadzwyczajny towarzystwa Opieki nad Polskimmi Zabytkami Sztuki i Kultury. 

W trakcie okupacji rosyjskiej podczas I wojny światowej pozostał we Lwowie gdzie odwiedzał kościoły i błogosławił ludność. Po zajęciu Małopolski Wschodniej wobec zagrożenia represjami opuszcza Lwów i trafia do Krakowa, a stamtąd do Wiednia. Na początku 1915 roku wszedł w skład Komitetu Polskiego Archiwum Wojennego. Był związany z Naczelnym Komitetem Narodowym. Określany jako przewodnik duchowy żołnierzy Legionów Polski. Wielokrotnie odwiedzał na froncie walczących. Pojawiał się w wielu miejscach przebywania Legionów, - Lublin, nad Styrem i Stochodem, Częstochowa, Kamińsk, Jędrzejowie, Kielce. Funkcjonował jako biskup kapelan, a określany był mianem Legionowego Biskupa. 

Działalność niepodległościowa bp. Bandurskiego wywołała wiele represji ze strony nuncjatury wiedeńskiej, Watykanu czy Władysława austryjackich i niemieckich. Zmuszony do rezygnacji oraz zrzeczenia się wielu stanowski. Grożono mu sądem polowy wobec czego musiał opuścić front. Zakazano mu wjazdu na teren Królestwaczy obszary okupacji niemieckiej. Internowany w 1916-1917 roku w Wiedniu. Mimo tego cały czas kontynuował prace niepodległościową. Otoczył niezwykle czynna opiekę nad uchodźcami polskimi z terenów wojny, nad jeńcami Polakami w obozach na Węgrzech. Działał w ruchu harcerskim oraz patronował Polskiej Drużynie Skautowej im. Króla Jana Sobieskiego w Wiedniu.

Pod koniec wojny wydał odezwę - "Do wszystkich żołnierzy Polaków" Po powrocie do Lwowa w 1918 roku zamieszkał w celi klasztoru Dominikanów. Po odzyskaniu Niepodległości przez Polskę służył w Wojsku Polskim. W 1919 roku uczestnik wyprawy na Wilno. Działał prężnie na rzecz polskiej sprawy w plebiscycie Spiszu i Orawy. Od legionistów z generałem Józefem Hellerem otrzymuje żelazny krzyż biskupi za to, że wcześniej ofiarował im swój wysadzany brylantami i szmaragdami na rzecz skarbu i wojska. Po zajęciu Wilna w 1920 roku na życzenie marszałka Józefa Piłsudskiego został mianowany naczelnym Kapelanem Wojska Litwy Środkowej. W Wilnie mieszkał na parterze Pałacu Reprezentacyjnego Rzeczpospolitej. W okresie wojny z bolszewikami wspierał duchowo żołnierzy polskich. Odwiedzał Korpus Ochrony Pogranicza rozlokowane na krańcach Polski. 

inicjator Komitetu Obywatelskiego Pomocy dla Zołnieży w Wilnie. W 1923 z rąk Alfonsa Parczewskiego otrzymał złoty krzyż biskupi jako dar ziemi wileńskiej. Przewodniczący Zarządu Oddziału Wileńskiego Związku Harcerstwa Polskiego.

25 lipca 1927 obchodził 40 lecie posługi kapłańskiej gdzie we Lwowie zorganizowano uroczyste obchody wraz z 60-leciem lwowskiej Ochotniczej Straży Pożarnej "Sokół". W 1931 roku obchodził 25 lecie sakry biskupiej gdzie patronat nad tym wyrażeniem objął prezydent RP Ignacy Mościcki i marszałek Józef Piłsudski. Pisał utwory poetyckie i prozatorskie, Autor publikacji o tematyce kultowej oraz poezji religijnej. Redaktor albumu na 100-lecie Powstania Listopadowego. Jego dewizą było przekonanie, że na Kresach wydanie rzymskokatolickie jest nieodłączne od polskości. 

W Wilnie zamieszkał jako rezydent w apartamentach dawnego pałacu bp. Ignacego Massalskiego. W ostatnich latach życia chorował na dusznice sercową. Zmarł na atak serca 6 marca 1932 roku. Po jego śmierci aż trzy miasta pretendowały do miejsca jego pochówku: Lwów, Kraków i Wilno. Został pochowany w Wilnie. uroczystości zorganizowano na koszt Państwa i były wielką manifestacją narodową. W uroczystościach brali udział m.in. prezydent RP Ignacy Mościcki, premier Aleksander Prystor, marszałkowie Sejmu i Senatu oraz parlamentarzyści, wojewodowie, delegacje wojskowe z całego kraju, wysocy rangą urzędnicy. Ciało biskupa zostało złożone przez legionistów w krypcie pod kaplicą św. Piotra i Pawła. W tym czasie salwę honorową oddano 12 strzałów armatnich przez artylerię na Górze Bouffałowej zaś nad nabożeństwem krążył pluton 4 pułku lotniczego z którego zrzucano wianki. Transmisja z pogrzebu była prowadzona przez Polskie Radio.

Majątek po Władysławie Bandurskim został przekazany do muzeów w Warszawie, Krakowie, Lwowie czy Wilnie. W skład ich wchodziły liczne pamiątki i spora ilość podarunków otrzymywanych za jego życia od wojska i ludności Polski. W 1936 roku inwentaryzacji tych przedmiotów dokonywali ppłk Chudzik i dr Rachwał ze Lwowa, którzy określili mianem barbarzyństwa na spuściźnie biskupa, niesłychane zniszczenia pozostawionych zbiorów.  

Najbardziej utytułowany, wyróżniony i odznaczony duchowny II Rzeczpospolitej. Był pierwszym biskupem odznaczonym Orderem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. W okresie II RP jako jedyny biskup z odznaczeniem Virtuti Militari.

Tytuły i wyróżnienia: Członek honorowy Ochotniczej Straży Pożarnej we Lwowie, Tytuł honorowy Kapelana Legionów Polski, Tytuł honorowy obywatela Lwowa, Tytuł honorowego obywatela Krakowa, Doktorat Wydziału Teologicznego uniwersytetu Lwowskiego, Honorowy stopień Harcerza Rzeczpospolitej, liczne członkostwa honorowe organizacji polskich takich jak Związki Sokolstwa Polskiego.

Liczne ordery i odznaczenia: Order Virturi Militari, Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległościowy, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi , Krzyż Zasługi Wojski Litwy Środkowej, Medal za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Oznaka ZHP Wdzięczność, Odznaka Honorowego Harcerza Rzeczpospolitej.

Odznaki legionowe: 1 pułk piechoty, 2 pułk piechoty, 3 pułk piechoty, 4 pułk piechoty, 5 pułk piechoty, 6 pułk piechoty, 7 pułk piechoty, 8 pułk piechoty, 9 pułk piechoty, 10 pułk piechoty, 16 pułk piechoty, 22 pułk piechoty, 25 pułk piechoty, 39 pułk piechoty, 41 pułk piechoty, 77 pułk piechoty, 81 pułk piechoty, 85 pułk piechoty, 4 pułk ułanów, 23 pułk ułanów, 3 pułk strzelców, 3 batalion saperów, 4 pułk artylerii lekkiej.

Jedna z najwybitniejszych, najbardziej zaangażowanych osób które w ogromny, na wielu płaszczyznach stopniu przyczyniły się do odzyskania przez Polskę Niepodległości. 

Bardzo rzadka fotografia znamienitej postaci walczącej słowem o sprawę Polski w każdej jej położeniu.

Stan zachowania dobry - nieznaczne zaplamienia i przetarcia, lewa strona kartonikowego tła delikatnie się rozwarstwia. Zdecydowanie do prostej i łatwej interwencji introligatorskiej.

Fotografia z odręczną dedykacją i podpisem. 

Kochanemu Księdzu Marianowi ofiaruje Władysław.

Format: 20x15 cm

Niezwykła rzadkość.